Zajęcia rewalidacyjno- wychowawcze są formą realizacji obowiązku szkolnego przez dzieci i młodzieży niepełnosprawną intelektualnie w stopniu głębokim. Celem zajęć jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego uczestników zajęć, uzyskanie jak największej niezależności w codziennym funkcjonowaniu, poszerzenie zainteresowań otoczeniem. Zajęcia obejmuje się dla dzieci i młodzieży od początku roku szkolnego w roku kalendarzowym w którym kończą 3 lata do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym w którym kończą 25 lat. Zajęcia powyższe organizuje się na wniosek rodziców, opiekunów prawnych na podstawie orzeczenia o potrzebie zajęć rewalidacyjno – wychowawczych wydanego przez poradnie psychologiczno – pedagogicznych. Praca z każdym uczniem w oparciu o indywidualne programy rewalidacyjno – wychowawcze, które opracowuje nauczyciel prowadzący zajęcia we współpracy z psychologiem oraz w zależności od potrzeb z innymi specjalistami. Obejmują one wspieranie rozwoju umiejętności motorycznych, poznawczych, emocjonalno-poznawczych, porozumiewania się oraz samoobsługowych. Umiejętności te ćwiczymy podczas codziennych zajęć usystematyzowanych w odpowiednio po sobie następujących czynnościach. Dla każdego uczestnika prowadzony jest zeszyt obserwacji w którym odnotowuje się uwagi dotyczące jego funkcjonowania. Dwa razy w roku na podstawie dokumentacji takiej jak: diagnoza umiejętności funkcjonalnych, zeszyt obserwacji wychowawcy dokonuje określonej oceny funkcjonowania uczestników zajęć oraz w razie potrzeby modyfikuję IPR -W.

Zajęcia obejmują przede wszystkim:

• naukę nawiązania kontaktów w sposób odpowiedni do potrzeb i możliwości uczestnika zajęć;
• kształtowanie sposobu komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualne możliwości;
• usprawnianie ruchowe i psychoruchowe dużej i małej motoryki, wyrabianie orientacji w schemacie własnego ciała oraz orientacji przestrzennej;
• wdrażanie do osiągnięcia optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia;
• rozwijanie zainteresowań otoczeniem, wielozmysłowe poznanie tego otoczenia, naukę rozumienia zachodzących w nim zjawisk, kształtowanie umiejętności funkcjonowania w otoczeniu;
• kształtowanie umiejętności współżycia w grupie;
• naukę celowego działania dostosowanego do wieku, możliwości zainteresowań uczestnika zajęć oraz jego udział w ekspresji aktywności.

W pracy z uczestnikami zajęć rewalidacyjno – wychowaczych wykorzystujemy metody dostosowanych do ich poziomu rozwoju i zidentyfikowanych potrzeb.

Oto niektóre z nich:

• poranny krąg – stymulacja polisensoryczna według pór roku. Metoda ta ma na celu wywołanie uczuć, uwrażliwienie zmysłów wzroku, dotyku, smaku.
• metody oparte o kontakt z ciałem wpływają na uzewnętrznienie przeżyć dziecka, emocji, uwrażliwienia na odbiór bodźców i wpływa na rozwój świadomości własnego ciała.
• metoda integracji sensorycznej – głównym jej zadaniem jest dostosowanie kontrolowanych bodźców sensorycznych w szczególności dotykowych proprioceptywnych.

Stymulowanie i oddziaływanie na wszystkie zmysły wpływa na prawidłowy rozwój, samopoczucie, buduje poczucie bezpieczeństwa, rozwija komunikacje, aktywizuje dziecka i odkrywa potencjał.

Metody stymulujące motorykę:

• program aktywności M.Ch. Knillów – pozwala na nawiązanie kontaktu z dzieckiem, rozbudzenie sprawności poznawczej oraz kształtowanie orientacji w schemacie ciała. Zaletą tej metodyjest równie i uzyskany przez wprowadzenie muzyki, efekt orientacji w czasie oraz przewidywanie zdarzeń.
• metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne – koncentruje się na kontakcie z drugim człowiekiem, komunikacji pozawerbalnej oraz aspekcie terapeutycznym, którego podstawą jest ruch.
• Muzykoterapia – obejmuje wykorzystanie wpływu muzyki na psychofizyczny rozwój dziecka.
• zabawy paluszkowe – dostarczają dziecku doznań dotykowych, a także pozwalają poznać swoje ciało, nawiązać kontakt, zapewnić poczucie pewności i bezpieczeństwa.
• masaż logopedyczny – dostarcza wiele wrażeń czuciowych, zmniejsza nadwrażliwość nadmierne ślinienie się, usprawnia aparat artykulacyjny (prawidłowe ruchy języka, warg , żuchwy), ułatwia naukę prawidłowego oddychania, jedzenia i picia.
• metoda mappingu – polega na wykorzystaniu różnych form plastycznych w celu między innymi odkrywanie potencjału własnych możliwości, pokonywaniu specyficznych trudności dziecka;
  • integracji grupy;
  • pełni funkcję alternatywnej metody komunikowania się,
  • bazę dla porozumiewania się jest nadmierne spontanicznym gestom funkcji symbolicznych np. przedmioty, zdarzenia, echopraksja, echoalia itp. ).
• metody relaksacyjne
  • trening autogenny Schultza – ma na celu rozluźnienie mięśni, daje dziecku spokój i odprężenie muzyki i odpowiednio dobranych opowiadań;
  • bajkoterapia – stanowi formę relaksacji, uczy empatii, zachowań prospołecznych, ułatwia nawiązanie kontaktu nawet z bardzo skrytymi nieśmiałymi dziećmi, wspiera mocne strony dziecka.